I posted the link of my blogspot in my Yahoo Messenger shout out board.
The outcome... see below.
Kit Coronel: hi marlon i checked ur blogspot nice
Marlon Camerino: hey kit! thanks!
Marlon Camerino: u hav one ba?
Kit Coronel: wala e
Kit Coronel: but i have my notes lang here in FB
Marlon Camerino: oo. i read some of ur entries sa FB. ayos din!
Kit Coronel: hahaha thanks
Marlon Camerino: frustrated writer and radio dj kc ako eh.
Kit Coronel: well u should pursue it kaya lang emotional writer ka so kapag sad sad lahat ng entries mo
Kit Coronel: hehehe
Kit Coronel: heartbroken ka pala
Kit Coronel: anyway keep up ur blogs will check them from time to time
Marlon Camerino: wahaha.. sure. thanks ulit. update ka din ng notes mo.
Kit Coronel: haha wala pang spontanoues thoughts lately e
Marlon Camerino: ok. luking forward for ur entries. aprub?
Kit Coronel: sure thing
Kit Coronel: :)
Kit Coronel was my crush during my R2 Holdings days.
Friday, May 28, 2010
Wednesday, May 26, 2010
Huli na’to. Para sa’yo.
Sometimes, I browse your profile sa FB. Online stalking.
I even collected your text messages.
Kapag nababanggit ang pangalan mo or bigla kang napag-uusapan ng grupo, gumagandang bigla ang araw ko kapag ito’y pangit or mas lalo pa itong gumaganda kung ito’y maganda na.
Ganun ka sa akin.
Again, I hurriedly checked your profile sa FB. May newly uploaded pictures ka daw kasi. And then suddenly, gumuho ang mundo ko nung nakita ko ang hindi ko na dapat tiningnan. Nakakatuwa at nakaka-inis isipin na iba yung naramdaman kong pain. Para akong binasted after I courted you for almost 4 years. Feeling ko kasi ganoon eh, niligawan kita ng hindi mo alam. Kulang na lang sabihin ko sa sarili ko na, hindi dapat. Hindi ko dapat maramdaman yun kasi wala naman akong karapatan. Hindi naman talaga dapat eh. Makulit lang ako. Pinahihirapan ko lang ang sarili ko.
Bigla tuloy akong napa-tweet ng ganito: Seeing her with her "the one” made me wish to have a time machine.
Pero hindi pa din. Para saan yung time machine kung sya naman talaga ang gusto mo. Kung magkakasabay ba tayong pinanganak, ako ba at hindi sya ang kasama mo sa nagdaang Valentine’s Day? Bumababa na naman tuloy ang self-esteem ko, pero I’m not blaming you. I’m blaming myself.
Tinapon ko na ang three year-old Chokies cookies na binigay mo sa amin. Akala ko makakatulong yun. Pero hindi din pala.
Nag-confess ako sa dalawa kong kaibigan. Sinabi ko sa kanila ang naramdaman ako at nararamdaman ko pa din hanggang kahapon ng umaga. Inilabas ko lahat. Lahat lahat. During our conversation, lumabas talaga na ako ang may kasalanan. Ako ang dapat sisihin. Ako ang tanga. Ako ang nakakatawa. Ako ang corny. Ako lang.
Hindi naman naging tayo. Hindi ko nga binalak na maging tayo dahil sa sagradong kadahilanan. Hindi pwedeng maging tayo kasi nga sa kanya ka na. Pero ang hirap sa akin, considering those scenarios, hirap na hirap akong maglet-go, magmove-on at mamuhay ng matiwasay. Wala ka naman para makausap kita about dito. Malayo ka. Malayong-malayo. And I’m sure, kung pwede kitang kausapin tungkol dito, sasabihin mo lang din ang mga sinabi sa akin ng dalawa kong kaibigan. Let go. Move on.
Ok. Huli na’to. Para sa’yo. Mali, para sa akin pala. Magmu-move on na ko. Kasabay ng pagtugtog ng kantang “I love you, Goodbye” na kasalukuyang isinisigaw ng cellphone ng katabi ko, kakawala na ko sa’yo. Let go. Move on. Mamuhay ng matiwasay.
Para sa’yo.
Mali ulit, para sa akin pala ulit.
***
I even collected your text messages.
Kapag nababanggit ang pangalan mo or bigla kang napag-uusapan ng grupo, gumagandang bigla ang araw ko kapag ito’y pangit or mas lalo pa itong gumaganda kung ito’y maganda na.
Ganun ka sa akin.
Again, I hurriedly checked your profile sa FB. May newly uploaded pictures ka daw kasi. And then suddenly, gumuho ang mundo ko nung nakita ko ang hindi ko na dapat tiningnan. Nakakatuwa at nakaka-inis isipin na iba yung naramdaman kong pain. Para akong binasted after I courted you for almost 4 years. Feeling ko kasi ganoon eh, niligawan kita ng hindi mo alam. Kulang na lang sabihin ko sa sarili ko na, hindi dapat. Hindi ko dapat maramdaman yun kasi wala naman akong karapatan. Hindi naman talaga dapat eh. Makulit lang ako. Pinahihirapan ko lang ang sarili ko.
Bigla tuloy akong napa-tweet ng ganito: Seeing her with her "the one” made me wish to have a time machine.
Pero hindi pa din. Para saan yung time machine kung sya naman talaga ang gusto mo. Kung magkakasabay ba tayong pinanganak, ako ba at hindi sya ang kasama mo sa nagdaang Valentine’s Day? Bumababa na naman tuloy ang self-esteem ko, pero I’m not blaming you. I’m blaming myself.
Tinapon ko na ang three year-old Chokies cookies na binigay mo sa amin. Akala ko makakatulong yun. Pero hindi din pala.
Nag-confess ako sa dalawa kong kaibigan. Sinabi ko sa kanila ang naramdaman ako at nararamdaman ko pa din hanggang kahapon ng umaga. Inilabas ko lahat. Lahat lahat. During our conversation, lumabas talaga na ako ang may kasalanan. Ako ang dapat sisihin. Ako ang tanga. Ako ang nakakatawa. Ako ang corny. Ako lang.
Hindi naman naging tayo. Hindi ko nga binalak na maging tayo dahil sa sagradong kadahilanan. Hindi pwedeng maging tayo kasi nga sa kanya ka na. Pero ang hirap sa akin, considering those scenarios, hirap na hirap akong maglet-go, magmove-on at mamuhay ng matiwasay. Wala ka naman para makausap kita about dito. Malayo ka. Malayong-malayo. And I’m sure, kung pwede kitang kausapin tungkol dito, sasabihin mo lang din ang mga sinabi sa akin ng dalawa kong kaibigan. Let go. Move on.
Ok. Huli na’to. Para sa’yo. Mali, para sa akin pala. Magmu-move on na ko. Kasabay ng pagtugtog ng kantang “I love you, Goodbye” na kasalukuyang isinisigaw ng cellphone ng katabi ko, kakawala na ko sa’yo. Let go. Move on. Mamuhay ng matiwasay.
Para sa’yo.
Mali ulit, para sa akin pala ulit.
***
Pseudo-Relationship: Parang kayo, Pero Hindi
Scenario No. 1:
She is a 24-year old copywriter. He is an architect. They met and became lovers in college. They broke up last year but remained to be "friends." They send sweet text messages and he calls her often to make sure she's okay. They still date. They still have sex. They don't see anyone else. It is obvious that they still love each other but when asked about their situation, she doesn't know the real score. Even her friends are in the dark. "Parang sila, pero hindi."
Scenario No. 2:
She works in a telecom. He is reviewing for the board. They are in the same barkada. They talk on the phone till 4 am. He gives her chocolates, flowers and CDs even when there is no occasion. Their friends are suspecting something. Bakit sila nagsosolo kapag may overnight inuman? Why does he hold her close on the dance floor? Bakit sila magkaholding hands lagi? Sila kaya? "He hasn't admitted anything," she rants. "But I let him hug and kiss me. Parang kami, pero hindi."
Scenario No. 3:
They work together in an ad agency. After office, they would watch movie, have dinner and stroll at Glorietta. She gave him Harry Potter books for his birthday in exchange for posing as her boyfriend to make an ex jealous. They made out during the company outing in Subic and never talked about it. He said "I love you" once but she wasn't sure if she heard him correctly because they were both drunk then. But one thing she is sure of is her feelings for him. She likes him. And she's assuming that with what he's doing to her and with her, he likes her, too. There's just one hitch: he has a girlfriend!
Eto pa, Scenario No. 4:
She is a 28-year-old virgin. He's a 35-year-old bachelor. Both mountaineers, they became close during their climbs. After a few dates in posh restaurants, he brings her to his condo where they would make out. They have been doing this for months. She wants to believe that "sila na" but then she's not really sure about it. "We don't talk about it but it doesn't really matter," she'd tell her friends. "What's important is I am enjoying this -- whatever it is."
The "parang kayo, pero hindi" stage. Others call it MU or mutual understanding. Pseudo-relationships. Pseudo- boyfriends. Flings. Almost like a relationship, but not quite. It is a phase where the persons involved are more than friends, but not quite lovers.
Puwedeng may verbal agreement, puwedeng wala. One or both of you may have admitted your feelings, possible ding hindi. You just let your gestures do the talking for you. Walang pormal na ligawan na nangyari. Hindi kayo mag-dyowa.
Pero sa kilos niyo, sa mga sinasabi niyo, parang kayo, pero hindi.
This kind of "relationship" can happen at different stages for different reasons. It can happen after a break-up. You still love each other, and you want to be with each other but you broke up for a reason. And for reasons that you alone know, ayaw niyo na muna magkabalikan.
It can also happen before a relationship, iyong pareho kayong nakikiramdam. Possible din na ayaw niyo munang mag-seryoso kaya kunwa-kunwarian lang muna.
Testing lang.
Puwede ring hindi puwedeng maging kayo kasi isa sa inyo --usually the guy --may ka-relasyon na. Kaya habang hindi pa siya nakikipag-break doon sa girl (sabi niya makikipag-break siya soon pero di naman niya ginagawa), wala muna kayong relasyon para nga naman hindi siya nangagaliwa kasi "hindi naman kayo." This pseudo-relationship stage, for a time, can be fun. Lalo na kung naghahanap ka lang naman ng "kalaro."
Pero huwag ka lang mag-e-expect na may patutunguhan kayo kasi wala talagang kasiguraduhan.
So bakit ang daming nagse-settle sa ganitong set up ganoong hindi naman sigurado kung may patutunguhan?
Iba't ibang dahilan. Puwedeng for fun lang.
Puwedeng "buti na iyan kesa wala" or puwede na iyang "pantawid-gutom, pamatid-uhaw."
Meaning, habang wala pa iyong the real thing, doon muna sa kunwa-kunwarian.
For those who are not in a serious relationship, they would think that pseudo-relationship is better than no relationship
at all. It would be fun, if all you are after for is that "kilig" feeling.
Aminado naman ako na once upon a time, may mga pseudo-relationships din ako. No commitments involved. For the simplest reason
that they couldn't commit, because they were either committed to someone else, or that they weren't ready to commit.
My rationalization, "okay na iyun, kesa wala."
Ang habol ko lang naman, iyong kilig feeling. Iyong merong nagtatanong kung kumusta araw ko. Iyong merong ka-cuddle sa beach outing. Iyong kapag tumunog ang cellphone, mapapangiti na ako dahil alam kong galing sa kanya ang message. Iyong merong laging kasama. Habang
wala pa ang the real thing, puwede na itong pagtiyagaan.
But then I learned that although it was only a pseudo-relationship, the emotions were real. And usually, in this kind of set up, ang babae lagi ang lugi.
Una, you can't ask him to commit. Since it's not really a relationship, you can't demand commitment from your partner. Ano ba kayo?
May K ka nga ba magpasundo ng hatinggabi? You will always be uncertain about your role in his life. You can't expect him to be always there with you. And if you feel jealous of the other girls, you just have to keep it to yourself. Ano ka ba niya para magselos?
Pangalawa, what if you fall deeply in love with him? You can't be sure if he feels the same way. Baka nag-a-assume ka lang na mahal ka rin niya.
Even if you are dying to tell him you love him, you can't. Because you're not sure if he'll like it. Baka mapahiya ka lang. This stage will always make you wonder where you are in the relationship. Or if there is a relationship at all.
Pangatlo, what if you become attached too much? What if you have invested all your emotions and this man hasn't? What if you remain faithful to him, not entertaining other guys, only to find out that he is seeing other girls?
Isa pang downside ng pseudo-relationships, it is fleeting. When a disagreement sets in, or when one of you gets cold, then that would
be the end of it. Unlike in a serious relationship, hindi mo alam kung saan ka lulugar sa isang pseudo-relationship. Wala kang
pinanghahawakan.
Kasi sa pseudo-relationship, there is no "us." Meron lang "you and me," hindi "us."
Buti sana kung pseudo-pain din lang ang mararanasan mo. Kaso, hindi eh. Real pain. And usually, kahit tapos na ang pseudo- relationship, hindi mo maiwasan umasang one day, may karugtong pa rin iyun. And you will be miserable, hoping to bring back what you used to have, only to find out eventually that the guy is in another pseudo-relationship with somebody else.
Ang hirap, ano? You agreed to this kind of set up for fun and then you'd end up hurting yourself in the process.
Pero puwede naman maiwasan ang pain eh. Puwede naman na hindi mo muna isipin ang future and just enjoy the feeling, without thinking of the consequences.
But if you are certain that you are going to hurt yourself in the process, kailangan mo mamili. You can be happy and live the moment without worrying what would happen next. Or you can stop settling with pseudo-relationships and wait for the real thing.
When I was younger and in a pseudo-relationship with an unavailable guy, a friend told me, "Sige, kung ayaw mong magpapigil, bahala ka.
Magpakasaya ka. Pero huwag kang iiyak-iyak pagkatapos, dahil tatadyakan kita."
Ang bottom line lang naman, kung magpapasaya sa iyo, gawin mo.
Ihanda mo lang ang sarili mo sa consequence. Dahil ang "parang kayo pero hindi" stage ay bihirang nagiging totoo. Usually, hanggang
doon lang siya ... almost, but not quite.
This is without a doubt one of the nicest good luck forwards I have received.
Hope it works for you.
***
Originally posted by Christian Alvarez
She is a 24-year old copywriter. He is an architect. They met and became lovers in college. They broke up last year but remained to be "friends." They send sweet text messages and he calls her often to make sure she's okay. They still date. They still have sex. They don't see anyone else. It is obvious that they still love each other but when asked about their situation, she doesn't know the real score. Even her friends are in the dark. "Parang sila, pero hindi."
Scenario No. 2:
She works in a telecom. He is reviewing for the board. They are in the same barkada. They talk on the phone till 4 am. He gives her chocolates, flowers and CDs even when there is no occasion. Their friends are suspecting something. Bakit sila nagsosolo kapag may overnight inuman? Why does he hold her close on the dance floor? Bakit sila magkaholding hands lagi? Sila kaya? "He hasn't admitted anything," she rants. "But I let him hug and kiss me. Parang kami, pero hindi."
Scenario No. 3:
They work together in an ad agency. After office, they would watch movie, have dinner and stroll at Glorietta. She gave him Harry Potter books for his birthday in exchange for posing as her boyfriend to make an ex jealous. They made out during the company outing in Subic and never talked about it. He said "I love you" once but she wasn't sure if she heard him correctly because they were both drunk then. But one thing she is sure of is her feelings for him. She likes him. And she's assuming that with what he's doing to her and with her, he likes her, too. There's just one hitch: he has a girlfriend!
Eto pa, Scenario No. 4:
She is a 28-year-old virgin. He's a 35-year-old bachelor. Both mountaineers, they became close during their climbs. After a few dates in posh restaurants, he brings her to his condo where they would make out. They have been doing this for months. She wants to believe that "sila na" but then she's not really sure about it. "We don't talk about it but it doesn't really matter," she'd tell her friends. "What's important is I am enjoying this -- whatever it is."
The "parang kayo, pero hindi" stage. Others call it MU or mutual understanding. Pseudo-relationships. Pseudo- boyfriends. Flings. Almost like a relationship, but not quite. It is a phase where the persons involved are more than friends, but not quite lovers.
Puwedeng may verbal agreement, puwedeng wala. One or both of you may have admitted your feelings, possible ding hindi. You just let your gestures do the talking for you. Walang pormal na ligawan na nangyari. Hindi kayo mag-dyowa.
Pero sa kilos niyo, sa mga sinasabi niyo, parang kayo, pero hindi.
This kind of "relationship" can happen at different stages for different reasons. It can happen after a break-up. You still love each other, and you want to be with each other but you broke up for a reason. And for reasons that you alone know, ayaw niyo na muna magkabalikan.
It can also happen before a relationship, iyong pareho kayong nakikiramdam. Possible din na ayaw niyo munang mag-seryoso kaya kunwa-kunwarian lang muna.
Testing lang.
Puwede ring hindi puwedeng maging kayo kasi isa sa inyo --usually the guy --may ka-relasyon na. Kaya habang hindi pa siya nakikipag-break doon sa girl (sabi niya makikipag-break siya soon pero di naman niya ginagawa), wala muna kayong relasyon para nga naman hindi siya nangagaliwa kasi "hindi naman kayo." This pseudo-relationship stage, for a time, can be fun. Lalo na kung naghahanap ka lang naman ng "kalaro."
Pero huwag ka lang mag-e-expect na may patutunguhan kayo kasi wala talagang kasiguraduhan.
So bakit ang daming nagse-settle sa ganitong set up ganoong hindi naman sigurado kung may patutunguhan?
Iba't ibang dahilan. Puwedeng for fun lang.
Puwedeng "buti na iyan kesa wala" or puwede na iyang "pantawid-gutom, pamatid-uhaw."
Meaning, habang wala pa iyong the real thing, doon muna sa kunwa-kunwarian.
For those who are not in a serious relationship, they would think that pseudo-relationship is better than no relationship
at all. It would be fun, if all you are after for is that "kilig" feeling.
Aminado naman ako na once upon a time, may mga pseudo-relationships din ako. No commitments involved. For the simplest reason
that they couldn't commit, because they were either committed to someone else, or that they weren't ready to commit.
My rationalization, "okay na iyun, kesa wala."
Ang habol ko lang naman, iyong kilig feeling. Iyong merong nagtatanong kung kumusta araw ko. Iyong merong ka-cuddle sa beach outing. Iyong kapag tumunog ang cellphone, mapapangiti na ako dahil alam kong galing sa kanya ang message. Iyong merong laging kasama. Habang
wala pa ang the real thing, puwede na itong pagtiyagaan.
But then I learned that although it was only a pseudo-relationship, the emotions were real. And usually, in this kind of set up, ang babae lagi ang lugi.
Una, you can't ask him to commit. Since it's not really a relationship, you can't demand commitment from your partner. Ano ba kayo?
May K ka nga ba magpasundo ng hatinggabi? You will always be uncertain about your role in his life. You can't expect him to be always there with you. And if you feel jealous of the other girls, you just have to keep it to yourself. Ano ka ba niya para magselos?
Pangalawa, what if you fall deeply in love with him? You can't be sure if he feels the same way. Baka nag-a-assume ka lang na mahal ka rin niya.
Even if you are dying to tell him you love him, you can't. Because you're not sure if he'll like it. Baka mapahiya ka lang. This stage will always make you wonder where you are in the relationship. Or if there is a relationship at all.
Pangatlo, what if you become attached too much? What if you have invested all your emotions and this man hasn't? What if you remain faithful to him, not entertaining other guys, only to find out that he is seeing other girls?
Isa pang downside ng pseudo-relationships, it is fleeting. When a disagreement sets in, or when one of you gets cold, then that would
be the end of it. Unlike in a serious relationship, hindi mo alam kung saan ka lulugar sa isang pseudo-relationship. Wala kang
pinanghahawakan.
Kasi sa pseudo-relationship, there is no "us." Meron lang "you and me," hindi "us."
Buti sana kung pseudo-pain din lang ang mararanasan mo. Kaso, hindi eh. Real pain. And usually, kahit tapos na ang pseudo- relationship, hindi mo maiwasan umasang one day, may karugtong pa rin iyun. And you will be miserable, hoping to bring back what you used to have, only to find out eventually that the guy is in another pseudo-relationship with somebody else.
Ang hirap, ano? You agreed to this kind of set up for fun and then you'd end up hurting yourself in the process.
Pero puwede naman maiwasan ang pain eh. Puwede naman na hindi mo muna isipin ang future and just enjoy the feeling, without thinking of the consequences.
But if you are certain that you are going to hurt yourself in the process, kailangan mo mamili. You can be happy and live the moment without worrying what would happen next. Or you can stop settling with pseudo-relationships and wait for the real thing.
When I was younger and in a pseudo-relationship with an unavailable guy, a friend told me, "Sige, kung ayaw mong magpapigil, bahala ka.
Magpakasaya ka. Pero huwag kang iiyak-iyak pagkatapos, dahil tatadyakan kita."
Ang bottom line lang naman, kung magpapasaya sa iyo, gawin mo.
Ihanda mo lang ang sarili mo sa consequence. Dahil ang "parang kayo pero hindi" stage ay bihirang nagiging totoo. Usually, hanggang
doon lang siya ... almost, but not quite.
This is without a doubt one of the nicest good luck forwards I have received.
Hope it works for you.
***
Originally posted by Christian Alvarez
Katakot-takot na takot
*I already said to my entry entitled “Gusto ko, kaso…” na I want to be a poll watcher sa 2010 Election, kaso nga, natakot ako when I heard the news na may namatay na teacher during last election.
*Hindi ako nakatulog that night when I first saw the original version of “The Grudge”. Hindi rin ako gumamit ng kumot for three days. For sure, moviegoers who watched the movie know the reason. Sa mga hindi pa napapanood yung movie, it’s for you to find out.
*Kung taga-Cavite ka at sa NCR ka nagta-trabaho or nag-aaral, tapos naramdaman mong traffic na agad after ng toll gate, umpisahan mo ng matakot because for sure hanggang Imus na ang traffic na yon. Cavite, walang asenso.
*Uso ang ati-atihan tuwing fiesta sa lugar namin. Takot na takot doon ang pinsan ko nung mga bata pa kami, lalo na dun sa naka-mask. Sa takot nya, binuhusan nya ng tubig yung naka-mask na member ng ati-atihan.
*Lahat naman yata ng tao, takot pumatay ng kapwa tao. Exempted na ang mga Ampatuan sa belief na yan dahil sa Maguindanao Massacre. Saan at ano pa kaya ang kinatatakutan nila since graduate na sila sa fear of killing people?
*A phobia (from the Greek: phobos, fear or morbid fear), is an intense and persistent fear of certain situations, activities, things, or people. The main symptom of this disorder is the excessive and unreasonable desire to avoid the feared subject. When the fear is beyond one's control, and if the fear is interfering with daily life, then a diagnosis under one of the anxiety disorders can be made.
*Noong mga bata kami, gusting gusto naming gayahin yung set-up ng “Are You Afraid of the Dark?”. Yung magku-kwentuhan around a bonfire. Kaso mga takot kami sa dilim that time. Hide and Seek na lang ang nilalaro namin. Lalo na kapag browout.
*2nd November ’09, 2:00am, after dumalaw sa cemetery, kumain kami sa isang restaurant na Chicken Inasal ang specialty. Pagpasok namin sa venue, nakita namin yung taga-samin na tatakbong Brgy. Captain ng lugar namin. Ang siste, may ka-table sya. Nagulat at natakot sya dahil lahat kami ay mga botante at boboto na sa 2010 Election. Ayun, sa takot nyang baka magsumbong kami, sila ang nagbayad ng kinain namin. Instant libre. Sarap.
*Twice na nangyari sa akin na I fell in love sa isang close friend ko. Weakness ko yan talaga. Kaya natatakot akong may maka-close na naman na girl friend. Baka ma-fall na naman ako.
*Natatakot ako para sa mga taong hindi natatakot sa mga kalokohang ginawa, ginagawa at gagawin pa nila.
*”Meron akong kilalang frustrated writer. Gusto nya ding maging dubber ng anime. Pero heto sya, gasgas din ang lalamunan kakatawag at pudpod ang mga daliri dahil sa kaka-text sa mga aplikante. Kailangan ng trabaho eh. Again, hindi na nya nasunod ang pangarap nya dahil sa takot na hindi sya kikita ng pera at ang posibilidad na hindi makatulong sa mga magulang. Hirap kasi ng buhay eh. Sabi ko nga sa item #2, “Maniwala lang tayo at itigil ang corruptions”, baka sakaling maraming pangarap din ang matupad.” –from my entry “Iba’t Ibang Realizations”
* Siguro dahil na din sa mga bad happenings and events na naganap sa bansang Saudi kaya maraming takot at ayaw mag-trabaho sa bansang yon.
*Based daw sa end of Mayan Calendar and takbo ng kwento ng movie na “2012”. Nakakatakot lang kasi very accurate ang calendar na iyon.
*Kung ako ay may takot sa phobia, anong klaseng phobia ang meron ako?
***
*Hindi ako nakatulog that night when I first saw the original version of “The Grudge”. Hindi rin ako gumamit ng kumot for three days. For sure, moviegoers who watched the movie know the reason. Sa mga hindi pa napapanood yung movie, it’s for you to find out.
*Kung taga-Cavite ka at sa NCR ka nagta-trabaho or nag-aaral, tapos naramdaman mong traffic na agad after ng toll gate, umpisahan mo ng matakot because for sure hanggang Imus na ang traffic na yon. Cavite, walang asenso.
*Uso ang ati-atihan tuwing fiesta sa lugar namin. Takot na takot doon ang pinsan ko nung mga bata pa kami, lalo na dun sa naka-mask. Sa takot nya, binuhusan nya ng tubig yung naka-mask na member ng ati-atihan.
*Lahat naman yata ng tao, takot pumatay ng kapwa tao. Exempted na ang mga Ampatuan sa belief na yan dahil sa Maguindanao Massacre. Saan at ano pa kaya ang kinatatakutan nila since graduate na sila sa fear of killing people?
*A phobia (from the Greek: phobos, fear or morbid fear), is an intense and persistent fear of certain situations, activities, things, or people. The main symptom of this disorder is the excessive and unreasonable desire to avoid the feared subject. When the fear is beyond one's control, and if the fear is interfering with daily life, then a diagnosis under one of the anxiety disorders can be made.
*Noong mga bata kami, gusting gusto naming gayahin yung set-up ng “Are You Afraid of the Dark?”. Yung magku-kwentuhan around a bonfire. Kaso mga takot kami sa dilim that time. Hide and Seek na lang ang nilalaro namin. Lalo na kapag browout.
*2nd November ’09, 2:00am, after dumalaw sa cemetery, kumain kami sa isang restaurant na Chicken Inasal ang specialty. Pagpasok namin sa venue, nakita namin yung taga-samin na tatakbong Brgy. Captain ng lugar namin. Ang siste, may ka-table sya. Nagulat at natakot sya dahil lahat kami ay mga botante at boboto na sa 2010 Election. Ayun, sa takot nyang baka magsumbong kami, sila ang nagbayad ng kinain namin. Instant libre. Sarap.
*Twice na nangyari sa akin na I fell in love sa isang close friend ko. Weakness ko yan talaga. Kaya natatakot akong may maka-close na naman na girl friend. Baka ma-fall na naman ako.
*Natatakot ako para sa mga taong hindi natatakot sa mga kalokohang ginawa, ginagawa at gagawin pa nila.
*”Meron akong kilalang frustrated writer. Gusto nya ding maging dubber ng anime. Pero heto sya, gasgas din ang lalamunan kakatawag at pudpod ang mga daliri dahil sa kaka-text sa mga aplikante. Kailangan ng trabaho eh. Again, hindi na nya nasunod ang pangarap nya dahil sa takot na hindi sya kikita ng pera at ang posibilidad na hindi makatulong sa mga magulang. Hirap kasi ng buhay eh. Sabi ko nga sa item #2, “Maniwala lang tayo at itigil ang corruptions”, baka sakaling maraming pangarap din ang matupad.” –from my entry “Iba’t Ibang Realizations”
* Siguro dahil na din sa mga bad happenings and events na naganap sa bansang Saudi kaya maraming takot at ayaw mag-trabaho sa bansang yon.
*Based daw sa end of Mayan Calendar and takbo ng kwento ng movie na “2012”. Nakakatakot lang kasi very accurate ang calendar na iyon.
*Kung ako ay may takot sa phobia, anong klaseng phobia ang meron ako?
***
Alice Cullen
Dumating ang ate ko galing work.
Masaya sya kasi pinahiram sya ng officemate nya ng pirated copy ng Twilight.
Tama.
After a couple of months, ngayon lang nya naisip na mag-effort para mapanood ang Twilight.
Siguro dahil na din sa ipapalabas na din ang sequel nitong New Moon kaya na-intriga sya.
Marami na din akong narinig na feedback about the movie.
About Bella.
About Edward.
About the differences of the movie and the book itself.
Pero hindi pa din ako nanood.
Kasi naisip ko, one typical chick flick lang naman 'to.
The mortality and immortality of the leads also add some spice to the story.
But last Sunday, pinalabas sa Star Movies ang Twilight.
I gave the movie a try.
Tsaka, ginaya ko din yung isa kong kakilala na panoorin ang movie before i-criticize tsaka para maging fair sa mga fans.
Tama nga naman, puro negative criticisms ang binabato namin sa movie eh hindi pa namin napapanood yung movie.
Anyway, pinanood ko sya.
Napakadaming cheesy moments ni Bella and Edward.
Kulang na kulang ang fight scenes.
Pero panalo ang Cullens' baseball scene.
Dahil sa scene na yan, nakilala ko si Alice Cullen.
She's an effin hot pitcher in that particular scene.
And right now, her picture is now my desktop background.
***
Masaya sya kasi pinahiram sya ng officemate nya ng pirated copy ng Twilight.
Tama.
After a couple of months, ngayon lang nya naisip na mag-effort para mapanood ang Twilight.
Siguro dahil na din sa ipapalabas na din ang sequel nitong New Moon kaya na-intriga sya.
Marami na din akong narinig na feedback about the movie.
About Bella.
About Edward.
About the differences of the movie and the book itself.
Pero hindi pa din ako nanood.
Kasi naisip ko, one typical chick flick lang naman 'to.
The mortality and immortality of the leads also add some spice to the story.
But last Sunday, pinalabas sa Star Movies ang Twilight.
I gave the movie a try.
Tsaka, ginaya ko din yung isa kong kakilala na panoorin ang movie before i-criticize tsaka para maging fair sa mga fans.
Tama nga naman, puro negative criticisms ang binabato namin sa movie eh hindi pa namin napapanood yung movie.
Anyway, pinanood ko sya.
Napakadaming cheesy moments ni Bella and Edward.
Kulang na kulang ang fight scenes.
Pero panalo ang Cullens' baseball scene.
Dahil sa scene na yan, nakilala ko si Alice Cullen.
She's an effin hot pitcher in that particular scene.
And right now, her picture is now my desktop background.
***
Gusto ko, kaso…
1:37 PM.
Working Area.
Background Music: How Do You Heal a Broken Heart of Chris Walker
*Gusto kong mag-aral sa FEU dati kaso sobrang expensive ng tuition fee nung nag-inquire ako before.
*Gusto kong maging professor si Mel Tiangco, kaso hindi ko alam kung professor ba sya or broadcaster lang talaga or gusto nya bang magturo. Basta, ganun.
*Gusto kong magsuot ng shades, kaso malabo ang mga mata ko, baka madapa lang ako kapag nagsuot ako ng nun.
*Gusto kong maka-date si Bernadette Sembrano kaso married na sya sa Mayor yata ng Kawit, Cavite. Caviteño pang karibal ko. Takte.
*Gusto ko ng KFC’s fully loaded, yung may kasamang twister, kaso diet ako. Bwiset na diet na yan, nauso pa.
*Gusto kong maging RnB singer kaso baka ako lang ang sumuporta sa sarili kong kahibangan. Gising Marlon!
*Gusto kong maging Radio DJ (eto talaga, matagal ko ng pangarap yan), kaso I don’t have the guts to do it at hindi din ako kagalingan sa English, sa Physiological Psychology lang. :D
*Gusto ko kumpleto ang group kapag binisita namin si Ara on the 28th, kaso 50-50 si Lorie eh. Earth calling Che, Jhec and Sha, ituloy natin ‘to.
*Gusto kong mag-contact lens, kaso nakakatulog ako bus, bawal makatulog kapag nakasuot ang lens.
*Gusto ko ng mababait at polite na mga applicants, kaso malabo mangyari yun. Lagi na lang ako nakaka-encounter ng applicant na mas marunong pa sa Recruiter. Wtf.
*Gusto ko si Carla Abellana, kaso sabi ng ate ko, ma-panga daw. Hahaha.
*Gusto ko pasabugin ang TV namin kapag nakikita ko ang mga commercials ng mga politicians na tatakbo sa 2010, kaso papagalitan ako ni Nanay for sure kasi libangan nya ang TV kapag primetime.
*Gusto kong maging Engineering student before, kaso ayoko talaga ng Math. Ayoko! Ayoko! Ayoko! Lalo na ang Algebra. Wtf ulit.
*Gusto kong maging poll watcher sa 2010 Election, kaso noong nakita kong may namatay na teacher noong nakaraang election, natakot ako. Wag na lang pala.
*Gusto kita, kaso sa kanya ka na.
***
Working Area.
Background Music: How Do You Heal a Broken Heart of Chris Walker
*Gusto kong mag-aral sa FEU dati kaso sobrang expensive ng tuition fee nung nag-inquire ako before.
*Gusto kong maging professor si Mel Tiangco, kaso hindi ko alam kung professor ba sya or broadcaster lang talaga or gusto nya bang magturo. Basta, ganun.
*Gusto kong magsuot ng shades, kaso malabo ang mga mata ko, baka madapa lang ako kapag nagsuot ako ng nun.
*Gusto kong maka-date si Bernadette Sembrano kaso married na sya sa Mayor yata ng Kawit, Cavite. Caviteño pang karibal ko. Takte.
*Gusto ko ng KFC’s fully loaded, yung may kasamang twister, kaso diet ako. Bwiset na diet na yan, nauso pa.
*Gusto kong maging RnB singer kaso baka ako lang ang sumuporta sa sarili kong kahibangan. Gising Marlon!
*Gusto kong maging Radio DJ (eto talaga, matagal ko ng pangarap yan), kaso I don’t have the guts to do it at hindi din ako kagalingan sa English, sa Physiological Psychology lang. :D
*Gusto ko kumpleto ang group kapag binisita namin si Ara on the 28th, kaso 50-50 si Lorie eh. Earth calling Che, Jhec and Sha, ituloy natin ‘to.
*Gusto kong mag-contact lens, kaso nakakatulog ako bus, bawal makatulog kapag nakasuot ang lens.
*Gusto ko ng mababait at polite na mga applicants, kaso malabo mangyari yun. Lagi na lang ako nakaka-encounter ng applicant na mas marunong pa sa Recruiter. Wtf.
*Gusto ko si Carla Abellana, kaso sabi ng ate ko, ma-panga daw. Hahaha.
*Gusto ko pasabugin ang TV namin kapag nakikita ko ang mga commercials ng mga politicians na tatakbo sa 2010, kaso papagalitan ako ni Nanay for sure kasi libangan nya ang TV kapag primetime.
*Gusto kong maging Engineering student before, kaso ayoko talaga ng Math. Ayoko! Ayoko! Ayoko! Lalo na ang Algebra. Wtf ulit.
*Gusto kong maging poll watcher sa 2010 Election, kaso noong nakita kong may namatay na teacher noong nakaraang election, natakot ako. Wag na lang pala.
*Gusto kita, kaso sa kanya ka na.
***
Ikaw at ang Buwan
12:47am, full moon.
Tugtog: Meet Me Halfway of Black Eyed Peas
Kanina lang nasalubong ko ang litrato mo sa net. Nakangiti, mayroong sinasabi ang iyong mga mata na kahit kailan ay hindi ko nakita nang makapag-usap tayo sa parking lot ng Ateneo. Dun sa bench na nakasandal sa malaking puting pader ng kung anong building.
Makulimlim ang langit noon. Tanghaling tapat pero hindi dumudungaw ang araw. Baka nagsawa na rin sa ating dalawa, nainip dahil inabot na tayo ng isa’t kalahating taon ay hindi pa rin tayo sigurado kung gusto natin ang isa’t isa. Isang malaking kulay abong ulap ang pumayong sa atin, parang naghihintay ng signo kung kelan niya ibubuhos ang kanyang humahagulgol na ulan.
Kahit na tayong dalawa lang sa lugar na iyon, mayroon pa ring malaking patlang sa pagkakaupo natin, nagtataka na rin ang mga kuliglig kung bakit tayo ganun. Matagal na pala iyon. Mas maganda ka ngayon kumpara nung nakaraang dalawang taon, noong huli tayong magkita sa Ateneo. Kung hindi kasi tayo nag-usap noon malamang hindi kita ngayon hinahagilap sa net.
Sabi ko sa iyo marami ka pang makikilala sa darating na panahon --na hindi natatapos ang araw sa pagbaba natin ng telepono matapos tayong mag-usap ng ilang oras. Tanong ko sa iyo, “mag-ano ba talaga tayo?” Isang taon na tayong nakikipaglaro kay kupido, malamang siya rin ay napagod na sa pakikipaghabulan sa ating dalawa, nawalan ng pag-asang iakma ang kanyang pana at tamaan tayo sa isang kumpas. Pero walang panaang naganap. Walang nangyari.
Tinanong ko sa iyo kung gusto mo ba akong mawala sa buhay mo para maging masaya ka. Iyon lang kasi ang naisip kong paraan para hindi na tayo mahirapan ipaliwanag ang malabong litrato nating dalawa. Binulong mong hindi. Binulong mong huwag kong gagawin yun. Binulong mong mas ok kung hindi tayo mawawalan ng komunikasyon sa isa’t isa habang gumigilid ang luha sa iyong kaliwang mata.
Sabi ko kahit hindi tayo dumating sa isang romantikong relasyon, basta hindi natin babasagin ang manipis na salaming naghihiwalay sa atin, upang hindi tayo malayo sa paningin ng isa’t isa. Basta huwag.
Matagal na pala iyon. ‘Ni hindi ko na sigurado kung ito nga ba ang tunay na nangyari.
Naalala ko pa noong isang pasko, nang una kitang pinuntahan sa bahay niyo. Bitbit ang isang mangkok ng haleang ubeng gawa ng nanay ko at isang kahong brownies, kinatok ko ang bahay niyo bandang ala-una ng umaga. Nagulat ka noon, sobrang gulat mo siguro tuloy hindi mo na naisipang papasukin ako sa loob. Umuwi na lang akong nakangiti.
Simula noon bawal nang hindi tayo magkausap sa telepono o sa text man lang. Hanggang sa pag-akyat ko ng bundok hindi kita maiwasang tawagan. Nakabantay kasi ang buwan sa ating dalawa. Pareho niya tayong inaakit tuwing namimilog siya sa langit ng ating mga bintana.
“Sana ‘andito ka. Sana kasama kita dito. Malamig pero anlapit ko sa buwan. Naaalala kita. Sana andito ka.”
Kaya’t tuwing nakikita ko ang buwan, nakikita kita. Isang malaking salaming bumubuntot sa ating dalawa san man tayo pumunta, magkasama man o hindi. Magkaaway man o magkabati.
“Balang araw iaakyat kita dito.”
Low bat.
Nakakatawang isipin na ang cellphone na siyang unang nagpalapit sa ating dalawa ang siyang magbibigay tuldok sa lahat. Apat na text messages lang ang aking katapat. Ang magkakasunod na message alert tone ang umagaw ng aking pagkakatulala.
Maraming salita, puro Inggles. Puro paliwanag, puro lohika at rasyunal. Isang Hallmark Card na hindi tungkol sa pag-ibig.
Madalas tayong magdebate sa buhay, lalo na sa dalawang unibersidad na napasukan natin. Noong minsang isinama mo ako sa Katips ay nanlumo ako sa estado ng kabataan doon. Parang pekeng Pilipinas, sabi ko sa sarili. Madalas ko kasing punahin ang estado ng mga estudyante doon, lalo na ng mga apatetikong mga tao sa lipunan.
Marami tayong napagkukuwentuhan at napagmumuni-munihan. Tungkol sa mga aktibo at pasibo, sa mga masa at mga konyito’t konyita. Tungkol sa isang mundong puro baluktot at iilang matuwid. Tungkol sa pinagkaiba ng mga Isko at ng mga Arneyan. Tungkol sa isang bansang mayroong dalawang mukha. Siguro, habang nagpapanting ang tenga nating dalawa sa mahahaba nating diskusyunan sa telepono, text at e-mail, ay tungkol na rin sa pinagkaiba nating dalawa.
Sinuyod ng aking mata ang lcd screen ng 3310 ko. Dahan-dahang iniskrol ang mensahe mong hindi matapos-tapos, hindi matarok ng ulo ko ang mga sinasabi mo. O ayaw ko lang talagang intindihin?
Apat na mensaheng magkakarugtong, iisa lang ang sinasabi:
“I don’t want to do anything with you anymore.” Hanggang sa huli mong binigkas na mga salita ay pinatunayan mong Atenean ka pa rin.
Battery Empty. Katahimikan.
Bumalik ako sa pagkakatulala. Nakita ko nang parating iyon, matagal na. Ang sa akin lang ay nag-iisip na ako ng paraan kung paano pigilan ang pangyayaring iyon noong dumating ang masamang balita. Sana lang ay naunahan kita bago mo ako pinaglaho.
Binasag mo ang salamin sa pagitan nating dalawa, ngunit sa halip na magkadampian ang ating mga balat matapos ang mahabang paghihintay ay tuluyan na tayong nabulagan ng mga bubog nito. Hindi ko na iniwasan ang pagtama ng iyong desisyon sa aking mga mata. Mangyayari din yun balang araw, iyon ang paliwanag ko sa sarili.
At hindi na kita nakita. Dalawang taon na kitang hindi makita. Naka-ilang bundok din akong ginapang sa pag-asang makikita ko ang repleksiyon mo sa sinasamba nating buwan, ngunit tsaka ko lang malalamang maulap ang langit kapag nakarating na ako sa tuktok nito. Sana’y hindi na tayo nagkita sa Ateneo noong nakaraang taon. Sana’y naisama kita sa isang akyat ko maski isang beses man lang.
At ngayon, nakatitig ako sa litrato mong hindi ko maiwasang i-download sa net. ‘Ansarap titigan ng iyong mga matang nangungusap. ‘Ansarap isiping nakilala kita kahapon, nakasama at nakakuwentuhan tungkol sa mga bagay-bagay. ‘Ansarap ng pakiramdam ng muling pagkikita, personal man o hindi, ng dalawang nawawalang kaluluwa dahil ngayon lang kita tunay na napagmamasdan. Matapos ang tatlong taon ay ngayon lang kita tunay na naiintindihan.
Mas maganda ka ngayon, katulad ng buwan.
***
(Credit to the owner)
Tugtog: Meet Me Halfway of Black Eyed Peas
Kanina lang nasalubong ko ang litrato mo sa net. Nakangiti, mayroong sinasabi ang iyong mga mata na kahit kailan ay hindi ko nakita nang makapag-usap tayo sa parking lot ng Ateneo. Dun sa bench na nakasandal sa malaking puting pader ng kung anong building.
Makulimlim ang langit noon. Tanghaling tapat pero hindi dumudungaw ang araw. Baka nagsawa na rin sa ating dalawa, nainip dahil inabot na tayo ng isa’t kalahating taon ay hindi pa rin tayo sigurado kung gusto natin ang isa’t isa. Isang malaking kulay abong ulap ang pumayong sa atin, parang naghihintay ng signo kung kelan niya ibubuhos ang kanyang humahagulgol na ulan.
Kahit na tayong dalawa lang sa lugar na iyon, mayroon pa ring malaking patlang sa pagkakaupo natin, nagtataka na rin ang mga kuliglig kung bakit tayo ganun. Matagal na pala iyon. Mas maganda ka ngayon kumpara nung nakaraang dalawang taon, noong huli tayong magkita sa Ateneo. Kung hindi kasi tayo nag-usap noon malamang hindi kita ngayon hinahagilap sa net.
Sabi ko sa iyo marami ka pang makikilala sa darating na panahon --na hindi natatapos ang araw sa pagbaba natin ng telepono matapos tayong mag-usap ng ilang oras. Tanong ko sa iyo, “mag-ano ba talaga tayo?” Isang taon na tayong nakikipaglaro kay kupido, malamang siya rin ay napagod na sa pakikipaghabulan sa ating dalawa, nawalan ng pag-asang iakma ang kanyang pana at tamaan tayo sa isang kumpas. Pero walang panaang naganap. Walang nangyari.
Tinanong ko sa iyo kung gusto mo ba akong mawala sa buhay mo para maging masaya ka. Iyon lang kasi ang naisip kong paraan para hindi na tayo mahirapan ipaliwanag ang malabong litrato nating dalawa. Binulong mong hindi. Binulong mong huwag kong gagawin yun. Binulong mong mas ok kung hindi tayo mawawalan ng komunikasyon sa isa’t isa habang gumigilid ang luha sa iyong kaliwang mata.
Sabi ko kahit hindi tayo dumating sa isang romantikong relasyon, basta hindi natin babasagin ang manipis na salaming naghihiwalay sa atin, upang hindi tayo malayo sa paningin ng isa’t isa. Basta huwag.
Matagal na pala iyon. ‘Ni hindi ko na sigurado kung ito nga ba ang tunay na nangyari.
Naalala ko pa noong isang pasko, nang una kitang pinuntahan sa bahay niyo. Bitbit ang isang mangkok ng haleang ubeng gawa ng nanay ko at isang kahong brownies, kinatok ko ang bahay niyo bandang ala-una ng umaga. Nagulat ka noon, sobrang gulat mo siguro tuloy hindi mo na naisipang papasukin ako sa loob. Umuwi na lang akong nakangiti.
Simula noon bawal nang hindi tayo magkausap sa telepono o sa text man lang. Hanggang sa pag-akyat ko ng bundok hindi kita maiwasang tawagan. Nakabantay kasi ang buwan sa ating dalawa. Pareho niya tayong inaakit tuwing namimilog siya sa langit ng ating mga bintana.
“Sana ‘andito ka. Sana kasama kita dito. Malamig pero anlapit ko sa buwan. Naaalala kita. Sana andito ka.”
Kaya’t tuwing nakikita ko ang buwan, nakikita kita. Isang malaking salaming bumubuntot sa ating dalawa san man tayo pumunta, magkasama man o hindi. Magkaaway man o magkabati.
“Balang araw iaakyat kita dito.”
Low bat.
Nakakatawang isipin na ang cellphone na siyang unang nagpalapit sa ating dalawa ang siyang magbibigay tuldok sa lahat. Apat na text messages lang ang aking katapat. Ang magkakasunod na message alert tone ang umagaw ng aking pagkakatulala.
Maraming salita, puro Inggles. Puro paliwanag, puro lohika at rasyunal. Isang Hallmark Card na hindi tungkol sa pag-ibig.
Madalas tayong magdebate sa buhay, lalo na sa dalawang unibersidad na napasukan natin. Noong minsang isinama mo ako sa Katips ay nanlumo ako sa estado ng kabataan doon. Parang pekeng Pilipinas, sabi ko sa sarili. Madalas ko kasing punahin ang estado ng mga estudyante doon, lalo na ng mga apatetikong mga tao sa lipunan.
Marami tayong napagkukuwentuhan at napagmumuni-munihan. Tungkol sa mga aktibo at pasibo, sa mga masa at mga konyito’t konyita. Tungkol sa isang mundong puro baluktot at iilang matuwid. Tungkol sa pinagkaiba ng mga Isko at ng mga Arneyan. Tungkol sa isang bansang mayroong dalawang mukha. Siguro, habang nagpapanting ang tenga nating dalawa sa mahahaba nating diskusyunan sa telepono, text at e-mail, ay tungkol na rin sa pinagkaiba nating dalawa.
Sinuyod ng aking mata ang lcd screen ng 3310 ko. Dahan-dahang iniskrol ang mensahe mong hindi matapos-tapos, hindi matarok ng ulo ko ang mga sinasabi mo. O ayaw ko lang talagang intindihin?
Apat na mensaheng magkakarugtong, iisa lang ang sinasabi:
“I don’t want to do anything with you anymore.” Hanggang sa huli mong binigkas na mga salita ay pinatunayan mong Atenean ka pa rin.
Battery Empty. Katahimikan.
Bumalik ako sa pagkakatulala. Nakita ko nang parating iyon, matagal na. Ang sa akin lang ay nag-iisip na ako ng paraan kung paano pigilan ang pangyayaring iyon noong dumating ang masamang balita. Sana lang ay naunahan kita bago mo ako pinaglaho.
Binasag mo ang salamin sa pagitan nating dalawa, ngunit sa halip na magkadampian ang ating mga balat matapos ang mahabang paghihintay ay tuluyan na tayong nabulagan ng mga bubog nito. Hindi ko na iniwasan ang pagtama ng iyong desisyon sa aking mga mata. Mangyayari din yun balang araw, iyon ang paliwanag ko sa sarili.
At hindi na kita nakita. Dalawang taon na kitang hindi makita. Naka-ilang bundok din akong ginapang sa pag-asang makikita ko ang repleksiyon mo sa sinasamba nating buwan, ngunit tsaka ko lang malalamang maulap ang langit kapag nakarating na ako sa tuktok nito. Sana’y hindi na tayo nagkita sa Ateneo noong nakaraang taon. Sana’y naisama kita sa isang akyat ko maski isang beses man lang.
At ngayon, nakatitig ako sa litrato mong hindi ko maiwasang i-download sa net. ‘Ansarap titigan ng iyong mga matang nangungusap. ‘Ansarap isiping nakilala kita kahapon, nakasama at nakakuwentuhan tungkol sa mga bagay-bagay. ‘Ansarap ng pakiramdam ng muling pagkikita, personal man o hindi, ng dalawang nawawalang kaluluwa dahil ngayon lang kita tunay na napagmamasdan. Matapos ang tatlong taon ay ngayon lang kita tunay na naiintindihan.
Mas maganda ka ngayon, katulad ng buwan.
***
(Credit to the owner)
Sequel: College Memoirs
Bitin yung first entry ko.
Here's the continuation.
Enjoy!
*Palapit na ang Graduation Ceremony. Kanya-kanyang bili ng isusuot para sa event. Malls, divisoria, tiangge, etc. Couple of days before Graduation, nagkaroon ng doubt na baka pareho ng nabiling dress si Ara and Mae. Parehong red. Parehong lugar kung saan binili. Parehong-pareho ng descriptions. False alarm lang pala. Naku, kung nagkataon, sarap nilang picturan pareho.
*Sugod sa Chowking SM Dasma ang grupo. Half of the class yata ang pumunta. Siguro natuwa masyado yung manager kaya ina-accommodate kami ng todo. Nagkamali sya, puro halo-halo lang ang inorder ng grupo. Nanghingi pa kami ng chopsticks.
*Champion ang A.S. sa Darts – Men’s Division courtesy of Jerome. After getting his medal, nagpa-picture si loko. Nakakatuwa kasi proud na proud sya. Peace Jerome!
*Usapang Champion pa din, Over-all Champion ang A.S. sa Intrams during our third year. Walk out ang ibang course kasi bakit A.S. ang nagover-all eh hindi daw nag-excel ang course namin sa outdoor games. Eh halos hakutin kasi ng A.S. ang awards sa indoor games.
*Celly – Luther loveteam.
*Mina – Marlon loveteam. Hi Mina!
*Roylan – Ma’am Torres loveteam. Dude, pati professor natin sa Literature, crush mo.
*Roylan – Haidee loveteam. Nakanang, walang tatalo sa tambalan na yan. We asked Haidee if ever na manligaw si Roylan sa kanya, may pag-asa kaya. At ang panalo at full of confidence na sagot ni Haidee: “Ok lang.”
*Eh si Melody, natatandaan nyo ba? Sya ang bumirit ng Whitney Houston song Underground (baba ng Shalom), with matching papikit-pikit pa. Sya din ang nawawalang BFF ni Che.
*Allan: (singing) I love you, Papa Jesus! I love you, Papa Jesus!
*First year. Nauso ang Tronix Digital Printing. Punta sa mall ang grupo nila Sharon, Hazel, Celly, Cherrie and Jhec. Eh kulang sila ng dalawa. Ayun, nahigit nila tuloy sina Allan and Marlon para makumpleto yung required numer of persons sa picture. Nauto kami that time pero after nun, lagi na kaming nasa Shalom.
*Eto pa. Joie versus Ivan, Tep, Shiela, Lorna at ang napaka-tapang na si Gethsemani. Eh kayo naman kasi, kinokopyahan nyo daw sya.
*”Kick-Double Change” ni Sir Hiñola during PE. Pinalitan yan ni Allan ng famous line ni Sharon: “ih ba naman ih.”
*Hindi sumabay mag-take ng Information Technology class si Lorie sa amin. Bakit? Kasi conflict yung time ng subject sa time slot ng Meteor Garden. Dao Ming Si!!!
*Ang intriga sa likod ng award na “Most Outstanding Practicumer”.
*”Stupid Love” ng Salbakuta ang laging finale song ng grupo kapag nagvi-videoke. Jologs ng kanta pero memorized ng grupo yan, lalo na ni Ara.
*Cake Festival ng Guidance Office. Bumaha ng cakes sa harap ng Guidance Office. Hindi man lang ibinahagi nung mga nanalo yung mga napanalunan nilang cakes. Gahaman!
*Fresh pa sa mga students ang pagkakapanalo ng PCU sa NCAA sa pamamagitan ng kanilang team captain na si Espina. Etong si Tep, merong nakitang High School student na kamukha ni Espina. Kinausap nya yun through English tapos she asked yata kung kapatid sya ni Espina. Kaadikan ni Tep.
*Second Year Acquaintance Party. Indang. Nag-slide yung isang girl classmate nila Willy. Panalo ang pagbagsak nya sa pool kaya laughtrip ang grupo not knowing na nalulunod na pala sya. Ayun, after syang ma-save, laughtrip ulit.
*Second Year Acquaintance Party. Indang ulit. Napaka-sayang pumasok ng grupo sa isang madilim na tunnel. Pero, ang pinaka-masaya sa lahat, si Jhec. Holding hands sila ni Aries all throughout the tunnel. Jhec, moment mo yun.
*First year, right after the Cheering Competition. Gamit ang mga basurahan, binuhusan kami ng tubig to officially welcome us to the Organization. Water came from the Second floor of the building. Teka, papatalo ba ang batch namin. Binuhusan din namin ng tubig yung mga bumasa sa amin. Akala nila ha. Honestly, basa ang underwear ko pauwi. No choice eh. At least, hindi kami napikon.
***
Here's the continuation.
Enjoy!
*Palapit na ang Graduation Ceremony. Kanya-kanyang bili ng isusuot para sa event. Malls, divisoria, tiangge, etc. Couple of days before Graduation, nagkaroon ng doubt na baka pareho ng nabiling dress si Ara and Mae. Parehong red. Parehong lugar kung saan binili. Parehong-pareho ng descriptions. False alarm lang pala. Naku, kung nagkataon, sarap nilang picturan pareho.
*Sugod sa Chowking SM Dasma ang grupo. Half of the class yata ang pumunta. Siguro natuwa masyado yung manager kaya ina-accommodate kami ng todo. Nagkamali sya, puro halo-halo lang ang inorder ng grupo. Nanghingi pa kami ng chopsticks.
*Champion ang A.S. sa Darts – Men’s Division courtesy of Jerome. After getting his medal, nagpa-picture si loko. Nakakatuwa kasi proud na proud sya. Peace Jerome!
*Usapang Champion pa din, Over-all Champion ang A.S. sa Intrams during our third year. Walk out ang ibang course kasi bakit A.S. ang nagover-all eh hindi daw nag-excel ang course namin sa outdoor games. Eh halos hakutin kasi ng A.S. ang awards sa indoor games.
*Celly – Luther loveteam.
*Mina – Marlon loveteam. Hi Mina!
*Roylan – Ma’am Torres loveteam. Dude, pati professor natin sa Literature, crush mo.
*Roylan – Haidee loveteam. Nakanang, walang tatalo sa tambalan na yan. We asked Haidee if ever na manligaw si Roylan sa kanya, may pag-asa kaya. At ang panalo at full of confidence na sagot ni Haidee: “Ok lang.”
*Eh si Melody, natatandaan nyo ba? Sya ang bumirit ng Whitney Houston song Underground (baba ng Shalom), with matching papikit-pikit pa. Sya din ang nawawalang BFF ni Che.
*Allan: (singing) I love you, Papa Jesus! I love you, Papa Jesus!
*First year. Nauso ang Tronix Digital Printing. Punta sa mall ang grupo nila Sharon, Hazel, Celly, Cherrie and Jhec. Eh kulang sila ng dalawa. Ayun, nahigit nila tuloy sina Allan and Marlon para makumpleto yung required numer of persons sa picture. Nauto kami that time pero after nun, lagi na kaming nasa Shalom.
*Eto pa. Joie versus Ivan, Tep, Shiela, Lorna at ang napaka-tapang na si Gethsemani. Eh kayo naman kasi, kinokopyahan nyo daw sya.
*”Kick-Double Change” ni Sir Hiñola during PE. Pinalitan yan ni Allan ng famous line ni Sharon: “ih ba naman ih.”
*Hindi sumabay mag-take ng Information Technology class si Lorie sa amin. Bakit? Kasi conflict yung time ng subject sa time slot ng Meteor Garden. Dao Ming Si!!!
*Ang intriga sa likod ng award na “Most Outstanding Practicumer”.
*”Stupid Love” ng Salbakuta ang laging finale song ng grupo kapag nagvi-videoke. Jologs ng kanta pero memorized ng grupo yan, lalo na ni Ara.
*Cake Festival ng Guidance Office. Bumaha ng cakes sa harap ng Guidance Office. Hindi man lang ibinahagi nung mga nanalo yung mga napanalunan nilang cakes. Gahaman!
*Fresh pa sa mga students ang pagkakapanalo ng PCU sa NCAA sa pamamagitan ng kanilang team captain na si Espina. Etong si Tep, merong nakitang High School student na kamukha ni Espina. Kinausap nya yun through English tapos she asked yata kung kapatid sya ni Espina. Kaadikan ni Tep.
*Second Year Acquaintance Party. Indang. Nag-slide yung isang girl classmate nila Willy. Panalo ang pagbagsak nya sa pool kaya laughtrip ang grupo not knowing na nalulunod na pala sya. Ayun, after syang ma-save, laughtrip ulit.
*Second Year Acquaintance Party. Indang ulit. Napaka-sayang pumasok ng grupo sa isang madilim na tunnel. Pero, ang pinaka-masaya sa lahat, si Jhec. Holding hands sila ni Aries all throughout the tunnel. Jhec, moment mo yun.
*First year, right after the Cheering Competition. Gamit ang mga basurahan, binuhusan kami ng tubig to officially welcome us to the Organization. Water came from the Second floor of the building. Teka, papatalo ba ang batch namin. Binuhusan din namin ng tubig yung mga bumasa sa amin. Akala nila ha. Honestly, basa ang underwear ko pauwi. No choice eh. At least, hindi kami napikon.
***
Nostalgia: College Memoirs
Natatandaan nyo ba ‘to?
*Ang pagbagsak ng kubo sa ulo ni Roylan. Ang alam ko, tumulong din ang mga boys na bumuhat ng kubo. Kaso hindi ko maisip kung bakit si Roylan lang ang natira at nabagsakan ng kubo. Thankful pa din si loko para sa second life nya.
*Lilia: Andyan na si Ma’am SAOL!!!
*Partida, one whole day practice lang pero first runner-up yung class natin sa Flag Dance. Si Salve ang nagdala pati yung gumanap na Emilio Aguinaldo. Sino nga ba yun?
*Ang pagdapa ni Tep para sa bola sa harap ng saklaan. Hindi man lang nya ginamit ang mga kamay nya para hindi magtuloy-tuloy yung pagdapa nya. Partida, nakapalda.
*Culminating activity. Thanksgiving speech ng mga graduates for their parents. It’s Jhec’s turn. Ayun, ineexpect na ng tropa ang kailangang i-expect. Nangyari na nga ang inaasahan. Wala ng gustong pumansin. Kaso etong si Ara, bumanat ng: “Ayan na sya.” That pertains sa panginginig ng cheeks ni Jhec tuwing kinakabahan. Peace Jhec!
*Philippine History or Phil. Gov. Class. Nag-away sila Ivan and Hyacinth.
*Ang muntikang pagdulas ni Che habang pineperform nila ni Ara ang Super Twins steps. Mga Kapuso!
*Ang unintentional na pag-gamit ni Marlon ng “Ara’s R - Pronunciation” habang nag-rerecite sa Methods of Research.
*Hindi ko alam kung anong ginagawa ng grupo sa saklaan. Napasarap at napalakas sa pagmumura si Ghie. Nasaktuhan sya nung Dean ng CBT. Bigla tuloy naging ComSci student si Ghie kasi tinanong sya kung anung course nya.
*Winning piece ni Tep and Rean: “Ni Yao De Ai”
*Nasubukan mo na bang talunin si Sir Ramos sa eye to eye contact? Si Sharon yata, natalo nya eh. Kaya hanggang graduation ceremony, eye to eye contact pa din silang dalawa.
*Akalain nyong napapayag ni Sir Perona na maging Ms. AS si Ivan.
*Bakit kasi pina-xerox natin yung lecture eh ang instructions eh kopyahin natin sa board? Nagalit tuloy si Ma’am Saul.
*Nag-15 minute break ang lahat habang may tinatanong ako kay Ma’am Abby regarding as Expe. Intensyon nila yun para kaming dalawa lang ang matira sa room. Hihihi. Thanks guys!
*Back to back championship award during our cheerleading competition. Go Liberals!
*Dahil sa kagutuman kasi hindi nag-lalunch, ayun, sumabog ang Peasta ni Che in the middle of Basic Stat class. Nakakahiya yun Che pero panalo.
*Allan – Tep loveteam. Nabuo yata yun sa Acquaintance Party natin nung first year. Correct me if I am wrong. Nakaupo si Tep sa kama tapos nakahiga sa lap nya si Allan. Sweet. Cheesy.
*Ara – Jerome loveteam.
*Ara – Rean loveteam.
*Ara – Willy loveteam. Bangis ni Ara. Alam ko kung anung nagdala dyan, yung nakakalokong ways ng pagtetext ni Ara. Nakakaloko talaga yun.
*Aries – Jhec loveteam.
*Sharon – Marlon loveteam. Hindi sumikat yan eh.
*Sharon – Paul – Jhec love triangle.
*Che – Kish – Marlon – Roylan love quadrangle. Bangis mo din Che! Yung pink shoulder bag mo ang nagdala eh.
*Muntik ng mapa-away si Jerome sa mga lalaki sa jeep pauwi dahil sa laser light. Buti na lang kilala nung mga lalaki si Che. Ligtas. Whew!
*Ang pamatay na Group Hug ni Allan and Marlon.
*Grand entrance ni Ivan sa Chemistry class.
*Peasta, hotcake, boy bawang, spicy flakes, turon at marami pang pang-tawid gutom na mabibili sa kubo.
*Naging “Yummy” din ang tawag ni Ma’am Abby sa crush ni Sharon. Yun ba naman kasi ang sinisigaw ng mga fans ni Sharon during the Woman’s Basketball League.
*Ang pag-aaway ni Celly at Jeleen sa Psychology Laboratory. Si Tep ang peacemaker. Naupo pa talaga silang tatlo sa table ni Sir Perona to discuss the issue. Panalo si Tep. Guidance Counselor ang pauso. With matching patango-tango pa.
*Nagalit si Sir Perona kay Roylan kaya pinalabas sya ng class. Hindi ko alam kung anong subject yon.
*Patintero sa harap ng saklaan at gutter. Sa ka-adikan ng grupo, pati sila Kuya Jamie, sumali na din. Mas humirap ang competition.
*Instead na hilahin palabas ni Tep yung keyboard, sinisilip nya yung keyboard sa ilalim ng desk nya. Hirap na hirap tuloy sya mag-type. Hirap tumawa nun. Seryoso kasi si Ma’am Raquion eh.
*Pinaghandaan ng three groups ang final defense. Tapos minadali. Hanggang ngayon, hindi ko alam kung bakit minadali ang final defense namin. Tensyonado ang grupo ng MA and MI nun dahil nagalit sa grupo nila si Lorie.
*Sino ba ang nagpauso na magbigay ang bawat isa ng codename nila tapos that codename will be use on that day? Kapag nagkamali ng tawag, multa ay piso. Nakalimutan ko na nga yung code ko eh. Ang natatandaan ko yung kay Adel eh, “Xilef”. Binaliktad na “Felix”. Name ng crush nyang member ng APO.
*English 2 Class. Wednesday. Wash day. Si Lorie, pumasok pero naka-uniform. Nagulat ang lahat. Nagulat din sya. Peace din Lorie!
*”Vodka” yung name ng pet namin nina Lorie and Ara. Kayo? Anong name ng Guinea Pig nyo?
*Nagalit sa ating lahat si Sir Perona kasi hindi tayo umattend ng class nya. Instead, sumama tayo kay Kuya Penol sa bahay nila.
Kung may nakalimutan ako, malamang hindi ko na-witness yun or absent ako.
***
*Ang pagbagsak ng kubo sa ulo ni Roylan. Ang alam ko, tumulong din ang mga boys na bumuhat ng kubo. Kaso hindi ko maisip kung bakit si Roylan lang ang natira at nabagsakan ng kubo. Thankful pa din si loko para sa second life nya.
*Lilia: Andyan na si Ma’am SAOL!!!
*Partida, one whole day practice lang pero first runner-up yung class natin sa Flag Dance. Si Salve ang nagdala pati yung gumanap na Emilio Aguinaldo. Sino nga ba yun?
*Ang pagdapa ni Tep para sa bola sa harap ng saklaan. Hindi man lang nya ginamit ang mga kamay nya para hindi magtuloy-tuloy yung pagdapa nya. Partida, nakapalda.
*Culminating activity. Thanksgiving speech ng mga graduates for their parents. It’s Jhec’s turn. Ayun, ineexpect na ng tropa ang kailangang i-expect. Nangyari na nga ang inaasahan. Wala ng gustong pumansin. Kaso etong si Ara, bumanat ng: “Ayan na sya.” That pertains sa panginginig ng cheeks ni Jhec tuwing kinakabahan. Peace Jhec!
*Philippine History or Phil. Gov. Class. Nag-away sila Ivan and Hyacinth.
*Ang muntikang pagdulas ni Che habang pineperform nila ni Ara ang Super Twins steps. Mga Kapuso!
*Ang unintentional na pag-gamit ni Marlon ng “Ara’s R - Pronunciation” habang nag-rerecite sa Methods of Research.
*Hindi ko alam kung anong ginagawa ng grupo sa saklaan. Napasarap at napalakas sa pagmumura si Ghie. Nasaktuhan sya nung Dean ng CBT. Bigla tuloy naging ComSci student si Ghie kasi tinanong sya kung anung course nya.
*Winning piece ni Tep and Rean: “Ni Yao De Ai”
*Nasubukan mo na bang talunin si Sir Ramos sa eye to eye contact? Si Sharon yata, natalo nya eh. Kaya hanggang graduation ceremony, eye to eye contact pa din silang dalawa.
*Akalain nyong napapayag ni Sir Perona na maging Ms. AS si Ivan.
*Bakit kasi pina-xerox natin yung lecture eh ang instructions eh kopyahin natin sa board? Nagalit tuloy si Ma’am Saul.
*Nag-15 minute break ang lahat habang may tinatanong ako kay Ma’am Abby regarding as Expe. Intensyon nila yun para kaming dalawa lang ang matira sa room. Hihihi. Thanks guys!
*Back to back championship award during our cheerleading competition. Go Liberals!
*Dahil sa kagutuman kasi hindi nag-lalunch, ayun, sumabog ang Peasta ni Che in the middle of Basic Stat class. Nakakahiya yun Che pero panalo.
*Allan – Tep loveteam. Nabuo yata yun sa Acquaintance Party natin nung first year. Correct me if I am wrong. Nakaupo si Tep sa kama tapos nakahiga sa lap nya si Allan. Sweet. Cheesy.
*Ara – Jerome loveteam.
*Ara – Rean loveteam.
*Ara – Willy loveteam. Bangis ni Ara. Alam ko kung anung nagdala dyan, yung nakakalokong ways ng pagtetext ni Ara. Nakakaloko talaga yun.
*Aries – Jhec loveteam.
*Sharon – Marlon loveteam. Hindi sumikat yan eh.
*Sharon – Paul – Jhec love triangle.
*Che – Kish – Marlon – Roylan love quadrangle. Bangis mo din Che! Yung pink shoulder bag mo ang nagdala eh.
*Muntik ng mapa-away si Jerome sa mga lalaki sa jeep pauwi dahil sa laser light. Buti na lang kilala nung mga lalaki si Che. Ligtas. Whew!
*Ang pamatay na Group Hug ni Allan and Marlon.
*Grand entrance ni Ivan sa Chemistry class.
*Peasta, hotcake, boy bawang, spicy flakes, turon at marami pang pang-tawid gutom na mabibili sa kubo.
*Naging “Yummy” din ang tawag ni Ma’am Abby sa crush ni Sharon. Yun ba naman kasi ang sinisigaw ng mga fans ni Sharon during the Woman’s Basketball League.
*Ang pag-aaway ni Celly at Jeleen sa Psychology Laboratory. Si Tep ang peacemaker. Naupo pa talaga silang tatlo sa table ni Sir Perona to discuss the issue. Panalo si Tep. Guidance Counselor ang pauso. With matching patango-tango pa.
*Nagalit si Sir Perona kay Roylan kaya pinalabas sya ng class. Hindi ko alam kung anong subject yon.
*Patintero sa harap ng saklaan at gutter. Sa ka-adikan ng grupo, pati sila Kuya Jamie, sumali na din. Mas humirap ang competition.
*Instead na hilahin palabas ni Tep yung keyboard, sinisilip nya yung keyboard sa ilalim ng desk nya. Hirap na hirap tuloy sya mag-type. Hirap tumawa nun. Seryoso kasi si Ma’am Raquion eh.
*Pinaghandaan ng three groups ang final defense. Tapos minadali. Hanggang ngayon, hindi ko alam kung bakit minadali ang final defense namin. Tensyonado ang grupo ng MA and MI nun dahil nagalit sa grupo nila si Lorie.
*Sino ba ang nagpauso na magbigay ang bawat isa ng codename nila tapos that codename will be use on that day? Kapag nagkamali ng tawag, multa ay piso. Nakalimutan ko na nga yung code ko eh. Ang natatandaan ko yung kay Adel eh, “Xilef”. Binaliktad na “Felix”. Name ng crush nyang member ng APO.
*English 2 Class. Wednesday. Wash day. Si Lorie, pumasok pero naka-uniform. Nagulat ang lahat. Nagulat din sya. Peace din Lorie!
*”Vodka” yung name ng pet namin nina Lorie and Ara. Kayo? Anong name ng Guinea Pig nyo?
*Nagalit sa ating lahat si Sir Perona kasi hindi tayo umattend ng class nya. Instead, sumama tayo kay Kuya Penol sa bahay nila.
Kung may nakalimutan ako, malamang hindi ko na-witness yun or absent ako.
***
Iba't Ibang Realizations
Kakapost ko lang ng graduation pictures ng batch namin sa FB last October 12, 2009. While looking at the pictures, naisip ko lang na swerte pa din pala ako. Kasi bukod sa nakasama ko ang mga mokongs/psychotics na mga classmates ko, nakapag-aral ako at ngayon eh kumikita na din kahit papaano. Hindi nga lang kasing-laki ng nasa payslip ng dalawang kaibigan ko na IT Recruiters.
Nakakuha na ng passport yung isa naming kaibigan. Not later this year, lilipad na sya papuntang Singapore para hanapin ang swerte at ang trabahong para sa kanya na magbibigay sa kanya ng magandang kita. Tingin ko naman, nasa paniniwala lang yan eh tsaka determinasyon. Kaya mong kumita ng malaki dito sa Pinas. Maniwala lang tayo at itigil ang corruptions.
Nasa akin pa din ang Chokies cookies na nakuha namin as a consolation prize sa Filipino Psychology Presentation namin. Hindi ko kinain yung cookies na yun kasi for me, remembrance sa akin yun nung crush kong professor. Crush ko pa din yata sya until now. Pero bigla na lang pumasok sa isip ko, kailangan ng magmove-on kasabay ng pagmumove-on ng mga nabiktima ni Ondoy and Pepeng.
Ngayon ko lang napatunayan na hindi ko naman pala kailangang magpaka-gentle man kahit paminsan-minsan nang malaman kong naging last woman standing sa bus pauwi ng Cavite ang isa kong kaibigan. Ang nakakatawa dun, maraming lalake ang mga nakaupo.
Ang isang tao, pwedeng maging one hundred percent na matapat. Pero kung maling prinsipyo ang ginamit at pinakitaan mo ng malaking pera, malamang, kakalimutan na nya ang pagiging matapat.
Gusto ko ng bagong phone pero kailangan pa ding isipin ang mas mga importante pang bagay, Matino pa naman ang cellphone ko ngayon eh. Next time na lang kita bibilin, Blackberry ko, kapag bumaba na ang market value mo. :D
After graduation, nauso sa amin ang sabay-sabay na pagja-job hunt. Pero ineffective kaya nagkanya-kanya na din. Meron kaming kaibigan, hindi sya makapag-apply ng sya lang. Ayun, nakatampuhan nya yung isa pa naming kaibigan. Higit pa doon, hindi naming alam kung may trabaho na ba sya ngayon. Lesson learned: Be independent.
Hindi naman pala nakasalalay sa mga produktong may L-Carnitine ang success ng pag-didiet. Kailangan lang ay ang self-discipline at labanan ang mga temptations ng mga masasarap na pagkain. Hopefully, maging successful na ko sa diet ko.
One of my major job descriptions ay ang maghanap ng mga aplikanteng interesadong subukan ang kapalaran nila sa ibang bansa. Dahil dito, naging hobbies ko na ang tumawag at magtext sa mga aplikante. Tawag dito. Text doon. Tawag dito. Text doon. Because of these, naisip ko na mas marami ang subscribers ng Smart compare sa Globe. Correct me if I am wrong. Hahaha. Pangmasa versus Pangsosyal.
Lagi na lang Blue and Green ang mga inaabangang kulay every season ng UAAP. Lagi na lang Ateneo at La Salle ang bida. Lagi na lang sa Araneta Coliseum ang venue kapag sila ang magkalaban. Hindi naman sa bitter ako, naisip ko lang naman yung nararamdaman ng ibang schools na members ng UAAP.
Mas masarap pala ang siomai ng Siomai House kaysa sa siomai ng Henlin. Mura na, siksik pa.
Eto pa. Kahit gaano ka katakaw, mabubusog ka pa din kapag umorder ka sa KFC ng Wow Steak meal tsaka Wow Burger meal. Upsize ang drinks and fries. Panalo yang combo na yan. Try nyo.
Lagi na lang napakaraming tao sa MRT at LRT. Marami na talaga ang nagcocommute dahil sa hirap ng buhay. Pati yung mga may sasakyan, nagcocommute na din. Display na lang sa bahay nila ang mga sasakyan nila.
Habang tumatagal, paganda ng paganda si Bernadette Sembrano, lalo ko tuloy inaamin sa sarili ko na meant to be talaga kami kahit sa ano pa mang dahilan. Hahaha. Bawal kumontra.
Meron akong kilalang frustrated writer. Gusto nya ding maging dubber ng anime. Pero heto sya, gasgas din ang lalamunan kakatawag at pudpod ang mga daliri dahil sa kaka-text sa mga aplikante. Kailangan ng trabaho eh. Again, hindi na nya nasunod ang pangarap nya dahil sa pangambang hindi sya kikita ng pera at ang posibilidad na hindi makatulong sa mga magulang. Hirap kasi ng buhay eh. Sabi ko nga sa item #2, “Maniwala lang tayo at itigil ang corruptions”, baka sakaling maraming pangarap din ang matupad.
Ako naman, frustrated Radio DJ naman ang pauso ko. Pero, wala akong guts and self confidence para subukan or pursue ang frustration ko na yan. Dahil dyan kailangan kong dagdagan ang self confidence ko at pakapalin pa ng konti ang mukha.
***
Nakakuha na ng passport yung isa naming kaibigan. Not later this year, lilipad na sya papuntang Singapore para hanapin ang swerte at ang trabahong para sa kanya na magbibigay sa kanya ng magandang kita. Tingin ko naman, nasa paniniwala lang yan eh tsaka determinasyon. Kaya mong kumita ng malaki dito sa Pinas. Maniwala lang tayo at itigil ang corruptions.
Nasa akin pa din ang Chokies cookies na nakuha namin as a consolation prize sa Filipino Psychology Presentation namin. Hindi ko kinain yung cookies na yun kasi for me, remembrance sa akin yun nung crush kong professor. Crush ko pa din yata sya until now. Pero bigla na lang pumasok sa isip ko, kailangan ng magmove-on kasabay ng pagmumove-on ng mga nabiktima ni Ondoy and Pepeng.
Ngayon ko lang napatunayan na hindi ko naman pala kailangang magpaka-gentle man kahit paminsan-minsan nang malaman kong naging last woman standing sa bus pauwi ng Cavite ang isa kong kaibigan. Ang nakakatawa dun, maraming lalake ang mga nakaupo.
Ang isang tao, pwedeng maging one hundred percent na matapat. Pero kung maling prinsipyo ang ginamit at pinakitaan mo ng malaking pera, malamang, kakalimutan na nya ang pagiging matapat.
Gusto ko ng bagong phone pero kailangan pa ding isipin ang mas mga importante pang bagay, Matino pa naman ang cellphone ko ngayon eh. Next time na lang kita bibilin, Blackberry ko, kapag bumaba na ang market value mo. :D
After graduation, nauso sa amin ang sabay-sabay na pagja-job hunt. Pero ineffective kaya nagkanya-kanya na din. Meron kaming kaibigan, hindi sya makapag-apply ng sya lang. Ayun, nakatampuhan nya yung isa pa naming kaibigan. Higit pa doon, hindi naming alam kung may trabaho na ba sya ngayon. Lesson learned: Be independent.
Hindi naman pala nakasalalay sa mga produktong may L-Carnitine ang success ng pag-didiet. Kailangan lang ay ang self-discipline at labanan ang mga temptations ng mga masasarap na pagkain. Hopefully, maging successful na ko sa diet ko.
One of my major job descriptions ay ang maghanap ng mga aplikanteng interesadong subukan ang kapalaran nila sa ibang bansa. Dahil dito, naging hobbies ko na ang tumawag at magtext sa mga aplikante. Tawag dito. Text doon. Tawag dito. Text doon. Because of these, naisip ko na mas marami ang subscribers ng Smart compare sa Globe. Correct me if I am wrong. Hahaha. Pangmasa versus Pangsosyal.
Lagi na lang Blue and Green ang mga inaabangang kulay every season ng UAAP. Lagi na lang Ateneo at La Salle ang bida. Lagi na lang sa Araneta Coliseum ang venue kapag sila ang magkalaban. Hindi naman sa bitter ako, naisip ko lang naman yung nararamdaman ng ibang schools na members ng UAAP.
Mas masarap pala ang siomai ng Siomai House kaysa sa siomai ng Henlin. Mura na, siksik pa.
Eto pa. Kahit gaano ka katakaw, mabubusog ka pa din kapag umorder ka sa KFC ng Wow Steak meal tsaka Wow Burger meal. Upsize ang drinks and fries. Panalo yang combo na yan. Try nyo.
Lagi na lang napakaraming tao sa MRT at LRT. Marami na talaga ang nagcocommute dahil sa hirap ng buhay. Pati yung mga may sasakyan, nagcocommute na din. Display na lang sa bahay nila ang mga sasakyan nila.
Habang tumatagal, paganda ng paganda si Bernadette Sembrano, lalo ko tuloy inaamin sa sarili ko na meant to be talaga kami kahit sa ano pa mang dahilan. Hahaha. Bawal kumontra.
Meron akong kilalang frustrated writer. Gusto nya ding maging dubber ng anime. Pero heto sya, gasgas din ang lalamunan kakatawag at pudpod ang mga daliri dahil sa kaka-text sa mga aplikante. Kailangan ng trabaho eh. Again, hindi na nya nasunod ang pangarap nya dahil sa pangambang hindi sya kikita ng pera at ang posibilidad na hindi makatulong sa mga magulang. Hirap kasi ng buhay eh. Sabi ko nga sa item #2, “Maniwala lang tayo at itigil ang corruptions”, baka sakaling maraming pangarap din ang matupad.
Ako naman, frustrated Radio DJ naman ang pauso ko. Pero, wala akong guts and self confidence para subukan or pursue ang frustration ko na yan. Dahil dyan kailangan kong dagdagan ang self confidence ko at pakapalin pa ng konti ang mukha.
***
Subscribe to:
Posts (Atom)